Η πρώτη ρέσα
Από την περιπέτεια συγχωριανού μετανάστη στην Αυστραλία γύρω στο '70.
Απ' τους τελευταίους συμπατριώτες που φύγαν για την Α(υ)στραλία ο Γ.,άνθρωπος "έξω καρδιά", αθώος, με το χαμόγελο στα χείλη, πολύ αγαπητός στους συμπατριώτες του, τόσο που το μισό χωριό κατέβηκε να τον αποχαιρετήσει στο σταθμό του τρένου.
Ενα χρόνο μετά ο Γ. επέστρεψε, γνωστοί και φίλοι κατέβηκαν πάλι στο σταθμό να υποδεχθούν το αγαπητό παλικάρι, δεν έκανε προκοπή εκεί, ακούστηκε ότι τον μπλέξανε σε χαρτοπαίγνια, ιπποδρομίες, κυνοδρομίες, λίγο ήθελε το καλό χωριατόπουλο και βέβαια κάποια στιγμή πήρε τη σωστή απόφαση:-Πίσω!
Αφηγούνταν λοιπόν στο καφενείο:
-Απού λιέτι,αρέ πιδγιά, ικεία στ'ν Αστραλία βάνουν σκ'λιά κι τρέχουν κι άμα βάλ'ς λιφτά στου σκ'λί που θα βγει πρώτου,κιρδεύ'ς!
-Ισύ κέρδιψις,αρέ;(ρωτούσαν οι φίλοι του...)
-Αρέ, άμα κέρδιβα,θα γιρνούσα πίσου;Τα σκ'λιά μ' έφαγαν όλα τα λιφτά!
-Πώς γένουνταν,αρέ;(ξαναρωτούσαν οι φίλοι...)
-Να,αρέ,έτριχαν τα σκ'λιά στ'ν πρώτ' τ' ρέσα...
-Τι είνι η ρέσα,αρέ;(ρωτούσαν πάλι οι φίλοι...)
-Αρέ η ρέσα, σας λιέου!
Είδαν κι έπαθαν οι φίλοι μέχρι να καταλάβουν ότι "ρέσα" λένε τη σειρά, (κούρσα) οι Ελληνοαυστραλοί,απο το αγγλικό race...
-Απού λιέτι, έτριχαν στ'ν πρώτ' ρέσα τα σκ'λιά,αρέ του θ'κό μ' του σκ'λί δεν εβγινι πρώτου καμιά φουρά!Εβανα λιφτά στ' δεύτιρ' τ' ρέσα, πάλι του θ'κό μ' του σκ'λί τιλιφταίου έβγινι!Τά'χανα όλα τα λιφτά που έβγανα, ώσπου είπα, "γύρνα στου χουργιό, δεν έχ' χαϊρ' ιδώια!"
Ακόμα μια φορά να βάλουμε στο μυαλό μας, η ξενιτιά ποτέ δεν ήταν εύκολη, προπαντός για τα χωριατόπουλα που πρώτη φορά βγαίναν απ' το χωριό τους...
